Het verhaal van Alice, de moeder van Anne vind je onder het verhaal van Anne op deze pagina.
Het verhaal van Anne
Ik ben Anne, 13 jaar oud.
Ik ben jarenlang erg gepest. Op 3 verschillende scholen. En ik vond het altijd heel moeilijk om me niets aan te trekken van de dingen die mensen deden of zeiden. Elke dag kwamen de opmerkingen weer opnieuw. Ik werd er erg verdrietig van. Ik had geen zin meer in school en mijn cijfers gingen erg achteruit. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen met mij.
Ik dacht ook altijd dat het aan mij lag en ik durfde er nooit wat van te zeggen. Ook doordat mijn cijfers achteruit gingen kreeg ik een heel ander schooladvies dan ik eigenlijk moest krijgen. Mijn ouders deden er alles aan om mij te helpen maar dat lukte ze niet zelf. Ze besloten dat dit zo niet verder kon en dat ik ook een leuke schooltijd mag hebben. Toen ik 9 jaar was ging ik naar een therapie. Dat was haptotherapie. Mijn ouders en ik hoopten heel erg dat dit mij zou helpen. Ik ging elke week naar die therapie en ben daar een stuk of 20 keer geweest. Maar veel verschil qua voor mezelf opkomen was er niet. Bij de therapie deed ik oefeningen. Ik speelde de gebeurtenissen op school uit en oefende om er iets van te zeggen. Ook vroegen ze of ik wist wat ik eraan wilde doen. Ik was toen 9 en ik had geen idee wat ik eraan moest doen of waarom ze op school zo tegen mij deden. Toch vroegen ze bij de therapie elke keer weer: Wat denk jij dat je moet veranderen. Ik wist het echt niet. Ik ging juist naar die therapie omdat ik wilde leren wat ik eraan kon doen. Elke keer dat ik bij die therapie kwam gingen we aan het begin praten over hoe het die week was gegaan. Steeds vroegen ze: ‘Wat voel je nu?’ en ‘Hoe reageerde je daarop?’. Ik vond het erg moeilijk om hier over te praten of om mijn gevoel te beschrijven. Ik werd er erg verdrietig van. Maar toch ging ik door met de therapie omdat het volgens de mensen van de therapie ging helpen. Op school veranderde niks. Iedere dag kwamen de opmerkingen weer. De hele klas deed mee. Ik stond altijd alleen en ik werd steeds verdrietiger. Als de kinderen dat zagen gingen ze juist verder. Thuis was ik vaak boos en verdrietig. Mijn ouders dachten dat die therapie wel zou helpen, maar nee. Ik had niks aan de therapie die ik toen had. Steeds over mijn gevoel praten leverde niets op. Ik kon het niet en ik wist niet hoe ik mijn gevoel moest beschrijven. Ik werd er alleen maar nog ongelukkiger van omdat ik begon te denken dat het aan mij lag omdat ik degene was die niet wist wat ik moest doen.
Ik ben na 2 jaar naar een andere therapie gegaan. Dat was een kindercoach. Daar ben ik ongeveer 6 keer geweest. Ook toen hoopten mijn ouders en ik dat het zou helpen, maar nee. Weer moest ik over mijn gevoel praten. Ik vond het nog steeds heel moeilijk. Ik was van school gewisseld. De gedachtegang daarachter was dat het misschien op een andere school beter zou gaan. Dat gebeurde niet. Het ging precies hetzelfde als op mijn eerste school. Ook bij de therapie waar ik op dat moment heenging was nog steeds niet veel veranderd. Ik moest nog steeds over mijn gevoel praten en zeggen wat ik dacht dat fout ging en wat ik eraan ging veranderen. Maar het probleem lag grotendeels bij de kinderen die mij pesten. Bij mij was alleen het probleem dat ik het me teveel aantrok en daar onzeker van werd. Maar bij die therapieën gaven ze me sterk het gevoel dat het probleem bij mij lag en erger… dat ik het probleem was.
Toen ik naar de middelbare school ging, ging het slechter dan op mijn vorige school. De opmerkingen werden persoonlijker en heftiger. Ook maakten ze mijn spullen kapot. Na een tijdje werd ons via via aangeraden om naar Margreet van Eek te gaan. We hadden een afspraak gemaakt. Ik ging naar deze therapie en toen ik binnen kwam voelde ik me meteen prettig. Tijdens de therapie werd er echt naar me geluisterd maar nog belangrijker, ik hoefde niet over mijn gevoel te praten. Margreet zei dat over je gevoel praten geen zin heeft maar dat je naar het gevoel toe moet gaan om het echt te voelen. Dat heb ik toen gedaan. Ik had een situatie genoemd en toen voelde ik in mijn buik een gevoel dat ik krijg als ik in zo’n situatie ben. Ik ging dat gevoel voelen van binnen. Dat was even heel lastig en best heftig. Ik ging steeds dieper voelen en wist dat dit gevoel te maken had met een idee over mezelf, dat ik niet goed genoeg zou zijn. Toen ik door dat gevoel heen voelde werd het rustig in me en wist ik dat ik helemaal goed ben zoals ik ben en dat al die andere negatieve gedachten over mezelf onzin zijn. Het was een krachtig gevoel diep in mijn buik. Toen ik door het heftige gevoel heen had gevoeld had ik er meteen minder last van. En als het thuis of op school opkwam kon ik terug naar mijn gevoel van rust. Na 2 sessies kon ik de opmerkingen best goed van me af laten glijden. Als er een opmerking werd gemaakt, ging ik naar dat gevoel in mijn buik en voelde ik het gevoel even goed. Daarna had ik er geen last meer van. Ik kan nu zelf naar mijn rust en ik merk dat als ik dat doe dat kinderen naar me toe komen om met me te praten. Dat gaat vanzelf. Daardoor heb ik nu leuk contact met andere kinderen. Ik hoef niet meer zo mijn best te doen, dat deed ik vroeger altijd wel omdat ik wilde dat kinderen me aardig zouden vinden. Nu ik dat juist niet doe en in mijn rustige gevoel blijf merk ik dat het makkelijker is. Ook zie ik veel meer dan vroeger wat er precies om me heen gebeurt. Ik zie dat andere kinderen ook last hebben van negatieve gevoelens en gedachten. Ook de kinderen die mij pestten. Die kinderen voelen geen rust. Als je dat namelijk wel kunt wil je anderen geen verdriet doen. Ik wist eindelijk na al die jaren, dat ik niet het probleem was van het pesten maar dat de pesters zelf problemen hebben. Ik dacht altijd dat ik de enige was met dit soort problemen maar soms voelt het alsof veel kinderen op school het moeilijk hebben. Ik kan me nu afsluiten van negatieve gevoelens van anderen door naar mijn eigen rust te gaan.
Ik ben echt heel blij dat ik nu, na 3 sessies, zelfs bijna geen last meer heb van de opmerkingen die gemaakt worden! Ik ga met meer plezier naar school. Ik ben blij en ik lach en zing weer. Ik had dit niet verwacht. Na al die therapieen die nooit hielpen, hielp deze therapie mij zo snel! Er is een wereld voor mij open gegaan!
Alice, moeder van Anne
Als je kind verdriet heeft en je haar ziet worstelen om gelukkig te zijn dan doet dat pijn. Kinderen kunnen hard zijn en anderen buiten sluiten. Ons kind werd gepest en stond vaak alleen tijdens haar basisschooltijd. Als de school uitgaat en andere kinderen komen lachend en lol makend naar buiten om vervolgens samen te gaan spelen en jouw kind komt alleen naar buiten met haar kopje naar beneden en niemand die met haar wil spelen dan breekt je hart.
We hebben van alles geprobeerd om haar te helpen. Verschillende therapieën, haptotherapie en een kindercoach. Dit verlichtte de situatie een klein beetje maar loste het probleem niet op. Ons kind kreeg het gevoel dat het aan haar lag. Zelf vond ik het ook moeilijk dat zij er zoveel voor moest doen om er bij te horen. Ze is een leuk, lief en sociaal kind. Haar enige ‘fout’ is dat ze erg sensitief en intelligent is. Ze begreep niet waarom de kinderen zo hard en gemeen konden zijn en beet niet van zich af, bleef haar best doen erbij te horen. Soms vroeg ik me af waarom de andere kinderen niet een training zouden moeten volgen om te leren hoe je respectvol met elkaar omgaat maar ja…zo zit de wereld blijkbaar niet in elkaar. Op school liepen we hierbij ook tegen muren aan. Je ziet intussen dat je kind, het echte kind, steeds verder verstopt raakt in zichzelf en dat er een boos, opstandig en verdrietig mens voor in de plaats komt. De bloei stopt en het meisje verdort.
Toen, na jaren van zoeken en doorploeteren kwam Margreet op ons pad. Zij was van mening dat ze onze dochter zou kunnen helpen. En omdat je als ouder de hoop nooit opgeeft besloten we om het te proberen. Hoewel onze dochter weinig zin had om weer een hulpverleningstraject in te gaan voelde ze zich bij Margreet meteen fijn en veilig waardoor ze het toch een kans wou geven. We spraken met onze dochter af dat dit het laatste traject zou zijn.
Al na twee sessies was er een wonder geschied. In ons huis liep een meisje te zingen en haar lach schaterde weer. Haar zelfvertrouwen was terug en veel oude pijn was vertrokken. Hoe is dit mogelijk.
Margreet is van mening dat je als ouder ook bij haar in de stoel moet komen zitten om te ervaren wat je kind ervaren heeft. Prima idee maar toen ik de deur open deed vond ik het toch ook best even spannend. En voor het eerst realiseerde ik me hoe het voor ons kind moest zijn om elke keer weer de deur van een hulpverlener open te doen en zich te geven. Wauw, wat is dat meisje dapper geweest al die jaren. Eenmaal in de stoel bij Margreet voelde ik me meteen op mijn gemak en liet zij me voelen in mijn buik. Echt voelen. Ik vond de sessie even magisch als de verandering die ik bij mijn dochter gezien heb. Ik heb ook gewerkt aan oude pijn. Ik heb kanker gehad en ben jaren onder behandeling geweest. Ik vond het moeilijk om te praten over hoe vreselijk deze tijd voor de kinderen is geweest en wat zij hebben moeten doorstaan, zonder in tranen uit te barsten. Nu, bij Margreet, heb ik de pijn doorvoeld en daardoor heb ik zoveel rust gekregen dat ik voor het eerst kan praten over wat er is gebeurd zonder te huilen. Door oude pijn te doorvoelen en op die manier op te ruimen komt er zoveel ruimte en lichtheid, daar heb ik elke dag profijt van. Ik ben rustiger en meer in balans.
En ons meisje is na jaren weer het meisje dat ze echt is. Haar eigenheid is weer terug en de blokkades zijn weg. We kunnen weer open met elkaar communiceren en ik zie haar genieten. Voorheen waren er momenten waarop we haar echte zelf konden zien (de buitenwereld zag dat bijna nooit omdat ze door angst geregeerd werd) maar nu is het voor haar weer een permanente staat van zijn geworden. Ze is zichzelf.
Wil je contact met ons opnemen of een afspraak maken?